1140 μ.Χ.

Χίλια Εκατόν Σαράντα κύματα
αλαργινά απ’ τη Σμύρνη
βρέθηκε το κοχύλι τ’ Αη Γιαννιού:
Το πιο γερό των Πέντε Ανέμων.

Μέσα του στηθήκαν Μνήματα.
Μέσα του σαπίσαν Γνώμες.
Μέσα του ακούστηκαν Ωκεανοί.
Μέσα του αγρίεψαν Χειμώνες.

Χίλια Εκατόν Σαράντα βήματα
μακριά απ’ το Συρράκο,
χάθηκε το κορίτσι του Λιμανιού:
Το πιο σκληρό των Οριζόντων.

Πάνω του ξεσπάσαν τόσες Μπόρες.
Πάνω του σκουπίστηκαν Βρωμιές.
Πάνω του γραφτήκανε Συνθήματα.
Πάνω του σκαλίστηκαν Εικόνες.

Χίλια Εκατόν Σαράντα γράμματα
στον κάδο των Αχρήστων.
Να κλείνουν οι Πόρτες του χαμού.
Ν' ανοίγουν οι Δρόμοι τ’ ουρανού.

Το Κήρυγμα της Βεατρίκης

Σε τρία δευτερόλεπτα,

η ώρα πριν το Αύριο.

Τρεμάμενη η βάση:

ορυμαγδός τα φύλλα.

Το Παρελθόν σου υφίσταται,

σβηστό, σαν παρανόηση.

Αέναη κατασκευή:

μια σκαλωσιά μονάχη.

«Γράφτηκε πράξη τέταρτη

στη Θεία Κωμωδία!

Μετά την Κόλαση και πριν το Καθαρτήριο,

Αγάπη: τα Άπαντα στη Φόρα.»

Άσε το κήρυγμα ωραία Βεατρίκη:

Δίχως το Δάντη, σιγά μην περιδιάβαινες Παραδείσους...

Έν Οίδα...

Δεν είδα πόλεμο, δεν είδα αίματα.
Δεν είχα ρόπαλα, δεν είχα δέρματα.
Δεν ήμουν άλογο, δεν ήμουν άγρια.
Δεν ήπια τσίπουρο, δεν είχα άγνοια...

Όλα συνέβησαν μπροστά στα μάτια μου,
και τα ανέχτηκαν τα χτυποκάρδια μου.
Γι αυτό και βάλε με στις εξηγήσεις σου,
κι ας με σιχαίνεσαι με τις αισθήσεις σου.

Δε βρήκα όαση, δεν ξεκουράστηκα.
Δε βρήκα θάλασσες μ’ αναταράχτηκα.
Δεν είδα Κύκλωπες, κι ας με κυκλώσανε.
Δεν ήμουν ο Κανείς: τίτλο μου δώσανε!

Όλα συνέβησαν μπροστά στα μάτια μου,
και τα ανέχτηκαν τα χτυποκάρδια μου.
Γι αυτό και κράτησε τις εξηγήσεις σου,
κι ας με σιχαίνεσαι με τις αισθήσεις σου.

Η Εποχή

Μου λες πως ζω στην Eποχή του Kαθαρίσματος,
μα οι αυλές μας βυθισμένες στο σκοτάδι.
Σαν κατακάθια εμείς, σε μια γωνιά του σύμπαντος,
υπνοβατούμε στην ανάμνηση του Χάρτη.

Μη μου ζητάς να γράφω ρίμες και συνθήματα
όταν δε στρέφεις τη ματιά να με διαβάσεις.
Μέσα στα μάτια μου της θάλασσας τα σχήματα
κι εσύ όλο ψάχνεις μες στο χώρο διαστάσεις.

Μίλα γι’ αγάπη όταν πέφτει το ξημέρωμα:
μην τη θυμάσαι μόνον όποτε χαράζει.
Είναι βαθειά πληγή του νου μου το ημέρωμα
κι όσο θα χάνεσαι κανείς μας δε θ’ αλλάζει…

Απείχα

Περπάτησα δειλά, στην άκρη εδώ του Κήπου,
ντυμένος όνειρα γλυκά και παραμύθια.
Η Μάνα μου, βοή απ’ τα έγκατα του μύθου,
ερχόταν πρώτη όταν ζήταγα βοήθεια...

Έτρεχα στα στενά, με γνώμονα το γρίφο,
σκουντούφλης και τυφλός, με οδηγό τα λάθη,
δίχως να ψάχνω ευκαιρία να ξεφύγω
ούτε απ’ το απάνθισμα ούτε από το αγκάθι.

Σήμερα σκέπτομαι συχνά πως, όσα είχα,
δεν ήταν καν επιλογές: ήταν θυσίες!
Μια λογική που δείχνει απλώς ότι απείχα
από χιλιάδες ζοφερές επιθυμίες…

Κι έτσι, αναμένοντας, στη μέση αυτού του δρόμου,
παρατηρώ όσους με έχουν προσπεράσει,
και σα μικρός φυγάς του γράμματος του νόμου
το χρόνο δέρνω που κανείς δε θα δικάσει…

«Χθες το Βράδυ»

Χθες το Βράδυ   ← click to listen

Sophia Vembo Cover

© MINOS - EMI